ధర్మ బధ్ధం గా!!!!

నేను ఈ మధ్యన మానాన్న గారి ప్రోద్బలం తో, ఒక వెబ్ సైట్ లో ఉషశ్రీ మహాభారత శ్రవణం చేసాను. ఎన్నో విషయాలను నిక్షిప్తం చేసిన ఆ మహాభారత ఘట్టాలని ఎంతో ఆశక్తికరం గా మహానుభావులు శ్రీ ఉషశ్రీ గారు వర్ణించారు. ప్రతి సన్నివేశాన్ని కళ్ళకి కట్టినట్లు వర్ణించటం ఆయన గొప్పదనం. నేను ఖాళి సమయాల్లో వింటున్నప్పుడు నా స్నేహితులు కూడా ఆశక్తి చూపించటం మొదలు పెట్టారు. అలా మళ్ళీ దాని మీద చర్చలు. మొత్తానికి అందరికీ ధర్మాన్ని మించిన దైవం లేదని ధర్మ బద్ధం గా ఏ పని చేసినా దానికి దోషం అంటదని ఇలా ఎవరికి తోచిన విధం గా వాళ్ళు సమాధానాలని వెతుకున్నారు ఆ మహభారత శ్రవణం లో.

ఇది ఇలా ఉండగా ఒక రోజు మా మిత్ర బృందం లోనే ఒకడు బిరియాని చేసాడు వాళ్ళ ఇంట్లో. అందరికీ ఫోన్లు చేసి ఈ రోజు మా ఇంట్లో బిరియాని చేసాను తినడానికి రమ్మని ఆహ్వానాలు పంపాడు. సరే అమెరికా లో పిలిచి బిరియాని పెడతానంటె, వచ్చిన అవకాశాన్ని కాలదన్నుకోవటం ఇష్టం లేక అందరం వెళ్ళాము. వాడు చేసిన బిరియాని గొరంత చేసిన హడావిడి కొండంత. పైగా అది వాళ్ళ రూం లో ఆ రోజు రాత్రి మిగిలిపోయిన అన్నం తో వండినది. తినటానికి కనీసం బాలేదు సరికదా ఆ బిరియాని ని తీర్చి దిద్దటం లో వాడి ఘనత అదే పని గా ఏకరువు పెట్టాడు. అంతే కాక మాకు ఏదొ దానం చేస్తున్న ఫీలింగ్ తో మాట్లాడటం మొదలు పెట్టాడు. ఇంక వాడి అతి ని భరించలేక ఏదొ అయ్యిందనిపించి ఇంటికి వచ్చాము. కాని మా రూం మేట్ పవన్ అని, ఈ అవమానాన్ని భరించలెకపోయాడు. వాడు చేసిన దానికి ప్రతి గా మనం కూడ ఏదైనా చెయ్యాలని ఆవేశపడ్డాడు. సరే చేద్దామని వాడిని ఓదార్చి, ఇన్ని రోజులు గా భారత శ్రవణం మూలాన అబ్బిన ధర్మ సూత్ర్రాలని మధనం చేసి, అబద్దం ఆడిన దోషం రాకుండా, మోసానికి మోసం చెయ్యలని తీర్మానించాం. ఐతే ఈ రసవత్తర సన్నివేసానికి ఆజ్యం పోసిన ఆ భారత ఘట్టం, ధర్మరాజు అసత్య దోషం లేకుండా అన్న "అశ్వధ్ధామ హత:(కుంజరహ)"

ఆ రోజు రానే వచ్చింది మా రూం లో బిరియాని చేసాం. అనుకోకుండా అది చాలా బాగా వచ్చింది. మొన్న అవమాన పరిచిన వాడికి ఫోన్ చేసి "మా రూం లో బిరియాని (ఐపోయింది)" వచ్చెయ్ అన్నాం. వాడు తయారయ్యి వచ్చెలోపు మొత్తం తినేసాం. వాడు వచ్చేటప్పటికి అడుగు మాడిన బిరియాని మిగిలింది, వాడు ఇంక చేసేది లేక అదేతిన్నాడు. మా పగపట్టిన పవన్ గాడు వాడికి కనీసం పెరుగు చట్నీ కూడా మిగల్చలేదు. వాడు తింటున్నంత సేపు ఆ బిరియాని గొప్పదన్నాన్ని వేనొళ్ళ కీర్తించాము. వాడు మొహం మాడ్చుకుని వెళ్ళిపొయాడు.

ఐనా మాకు ఎలాంటి దోషము అంటలేదు. ఎందుకంటే మేము చేసిన అవమానం ధర్మ బద్ధం గా!!!!! చేసినది.

I 'Am' A'Way'

నమస్కారం

ఉభయ కుశలోపరి. ఒక కొత్త సమస్య వచ్చి పడింది. ప్రపంచమంతా సమస్యల మయం నువ్వు కొత్తగా చెప్పేది ఏమిటని అలా తీసి పారెయ్యకండి. ఆ సమస్య చెప్పేముందు కొంచెం దానికి ఉపోద్ఘాతం ఎంతైనా అవసరం. అది విని మీరే చెప్పండి.

ఇది వరకు అమెరికా లో ఎక్కడైనా మన వాళ్ళు కనపడగానే అదో తెలియని ఆనందం వచ్చేది. కానీ ఈ మధ్య ఎవరైనా కనపడితే భయం వేస్తోంది. అందునా ఉత్తర భారత దేశీయులు కనపడితే వీలైనంత దూరం గా పారిపోదాం అనిపిస్తోంది. అపార్ధం చేసుకోకండి. నాకు ఎదురైనా అనుభవాలు మీకు ఎదురైతే మీరూ అలాగే అంటారు ఇది నా గఠ్ఠి నమ్మకం.

అసలు విషయం యేమిటంటే, ఒక రోజు నేను ఒక కూరల మార్కెట్ కి వెళ్ళినపుడు ఒక ఉత్తర భారతీయుడు ఒకడు వచ్చి హాయ్! అన్నాడు. సరేలే అమెరికా లో తెలిసిన వాళ్ళకి తెలియని వాళ్ళకీ కూడ హాయ్ చెప్పటం మర్యాద అని నేను కూడ హాయ్ అన్నాను. అలా మాటలడుతూ నా ఫోన్ నంబరు తీసుకున్నాడు.

ఒక రెండు రోజుల తర్వాత ఫోన్ చేసాడు. ఒక్ మంచి బిసినెస్ మీటింగ్ జరుగుతోంది నువ్వు కూడా రా అన్నాడు. సరే ఆ మీటింగ్ జరిగే స్థలం కూడా నాకు ఇంటికి దగ్గర గా ఉండడం తో సరే అన్నాను. తీరా వెళ్ళాకా అది AMWAY వాళ్ళ మీటింగ్. ఒక 3 గంటలు వాయించాక వదిలారు. హమ్మయ్య అని ఇంటికి చేరుకున్నా. ఐతే వాడు మళ్ళి ఒక రోజు ఫోన్ చేసాడు. మొన్న జరిగిన మీటింగ్ లో ఎమైనా అనుమానాలున్నయా అని అడిగాడు. అది ఏమైనా నా కోర్సు సబ్జెక్టా? లేదు బానే ఉంది అన్నాను. సరే మళ్ళీ ఎప్పుడు కలుద్దాం అన్నాడు. నాకు అర్ధం కాలేదు. ఒక టైం పెట్టుకుని మళ్ళీ మళ్ళి కలవడానికి అది ఎమైనా సంగీత కచేరి నా? బుర్ర వాచిపొయే మీటింగు. నావల్ల కాదు అన్నాను. ఐతే నీకు డబ్బులు సంపాదించాలని లేదా అన్నాడు. దానికి దీనికి ఎంటి సంబంధం అని అడిగాను. ఆ AMWAY అనేది ప్రపంచం లో చాలా పాపులర్ అని చాల మంది దాంట్లో సభ్యులని నన్ను కూడ చేరమని చెప్పాడు. నావల్ల కాదు, నన్ను వదిలేయమన్నాను. సరే అని ఫోన్ పెట్టేసాడు.

ఒక రోజు పొద్దున్నే ఆరు గంటలకి ఫోన్ చేసాడు. ఒక మహానుభావుడు చికాగో వచ్చాడు కలవడానికి వస్తావా అన్నాడు. నేను నిద్ర మత్తులో ఉన్ననో ఎమో కొంపదీసి వివేకానందుడు మళ్ళీ పుట్టి నా కోసం చికాగో రాలేదు కదా అనుకున్నను. సరే వస్తా అన్నాను. ఆ మహానుభావుడు ఈ AMWAY లో ఒక పెద్ద స్థాయికి వెళ్ళిన వాడు. వాడో 4 గంటలు చంపాడు. బతుకు జీవుడా అనుకుంటూ ఇంటికి వచ్చాను. వీడు మళ్ళి ఫోన్ చేసాడు. నిన్నటి ఉపన్యాసం లో ఎమైనా అనుమానలున్నాయ అని అడిగాడు. వార్నీ వీడికెమైనా పిచ్చా అనుకున్నాను. ఏమి లేవు నన్ను వదిలెయ్యమన్నాను. నీకు జీవితం లో పైకి వెళ్ళాలని లేదా అన్నాడు. అదేంటి అన్నాను. AMWAY అనేది కేవలం కష్టపడి పనిచేసేవాళ్ళకే అన్నడు. మంచిది ఐతే నన్ను ఏమి చెయ్యమంటావ్ అన్నాను. వచ్చి AMWAY లో చేరమన్నడు. సరే వాడి గోల వదిలించు కుందాం అని MS అయ్యక చెరుతా అన్నా. నీ మీద నీకు నమ్మకం లేదు అన్నాడు. ఎరా వళ్ళు తిమ్మిరిగా వుందా ఎమి మాట్లడుతున్నావ్ అన్నాను. అసలు నీకు నమ్మకం లేదు కాబట్టే నీ అసలు వృత్తి ని వదిలేసి ఈ AMWAY లు అవి అంటూ తిరుగుతున్నావ్ అని చీవాట్లు పెట్టాను. ఐనా వాడు వినలేదు. ఇంకా నన్ను వొప్పించడానికే ప్రయత్నిస్తున్నాడు. ఇంక భరించ లేక ఫోన్ పెట్టి నంబరు బ్లాక్ చేసాను. వాడి దుంప తెగ వాడు ఒక వారం ఆగి ఇంటికి వచ్చేసాడు. ఇంక ఓపిక నశించి వాడిని తిట్టేసాను.

ఇది జరిగి ఒక నెల అయ్యింది. మొన్న ఒక షాపు కి వెళ్ళి నపుడు ఇంకోడు ఎవడో కలిసి హాయ్ అన్నాడు. అనుమానం గా నేను కూడా హాయ్ అన్నాను. వాడు కూడా ఇదే బాపతు అని తెలియటానికి ఎంతో సేపు పట్టలెదు. అక్కడనుండి తప్పించుకున్నాను. అసలు వీళ్ళ గోల ఎంటా అని మొన్న రీసెర్చు చేసా. ఈ AMWAY వాళ్ళది ఒక గ్రూపు అని, మళ్ళీ వాళ్ళలో వాళ్ళకే పోటీ అని, ఇలా దొరికిన వాళ్ళని, మీరు చేసేది సరైన ఉద్యొగం కాదు దీంట్లో చేరితే బాగా డబ్బులు వస్తాయ్ అని మనకి ఓపిక శాతం సున్న అయ్యేవరకూ తింటారని నా స్నేహితుడు చెప్పాడు. వ్యాపారం చేయటం మంచిదే కాని ఇలా దొరికిన వాళ్ళని దొరికినట్లు తినెయ్యటం తప్పు. ఒకప్పుడు ఇన్ష్యూరెన్స్ యేజెంట్లు ని చూస్తే జనాలు పారిపొయే వాళ్ళని మా నాన్నగారు చెప్పే వారు. ఇప్పుడు వీళ్ళని చూస్తే వాళ్ళె వందరెట్లు నయం అని అనిపిస్తొంది.

కాబట్టి మిమ్మలని ఎవరైనా వాళ్ళకి రూపాయి లాభం లేకుండా పరిచయం చేసుకుని ఫోన్ నంబర్ అడిగితే వివరాలు జాగ్రత్త గా తెలుసుకుని అప్పుడు ఇవ్వలా వద్దా అలోచించమని మనవి. ఎందుకంటే ఒక్కో సారి మనతో నిజం గా స్నేహం చెయాలనుకునే వాళ్ళు కూడా అందులో ఉండొచ్చు.

ఇట్లు
మీ శ్రేయోభిలాషి
చక్రి

పంచ పాత్రభినయం

బ్లాగ్ మిత్రులందరికీ అభివందనాలు.చాలా రోజులైంది మళ్ళీ బ్లాగు లోకి వచ్చి.
తియ్యటి జ్ఞాపకాలు గుర్తు వచ్చి ఒక సారి కలం విదిలిద్దామని వచ్చా.

నేను కూచిపూడి నేర్చుకునే మొదటి రోజుల్లో మా గురువు గారు డా. యశోద థాకోర్ గారు పరిపూర్ణ గంగ అని ఒక నృత్య రూపకం చేసారు. నాకు అప్పటికి అడవులు మాత్రమే అయ్యాయి. కానీ నా మీద నాకే లేని నమ్మకం మా గురువు గారికి వుందో ఎమో నాకు ఏకంగా ఐదు పాత్రలు ఇచ్చారు. అదృష్టం కొద్దీ పెద్ద పెద్ద జతులు ఎమీ పెట్టలేదు. కనీసం అడుగులు కూడా లేవు. అంతా అభినయమే. సరే ఇదేదొ బాగుందని, ఎక్కడో సినెమాల్లో తప్పా ఇలాంటి పంచ పాత్రాభినయాలు రావని ధైర్యం చేసాను.

నాకు ఈ విషయం చెప్పిన ఒక వారం లో సాధన మొదలయ్యింది.
నావి బలిచక్రవర్తి, జహ్ను మహర్షి, కపిల ముని, చైతన్య ప్రభు, చివరి లో గంగా దేవి వాహనం కూడా నేనే.
ఎన్నో కష్టాలు పడ్డకా నా సాధన ఒక కొలిక్కి వచ్చింది. చివరికి ఆ రోజు రానే వచ్చింది. రవీంద్రభారతి లో మొదటి ప్రదర్శన. చమటలు పట్టాయి.

"లావొక్కింతయు లేదు....." అన్న పద్యం గుర్తు వచ్చింది. ఇంకొంచెం భయం వేసింది. ఇలా ఐతె లాభం లేదని మేకప్ చేసే అతన్ని మాటల్లొకి దింపా. అసలు వేదిక మీద ఎలా నడిస్తె పంచె జారి పోదో, తల ఎలా పెడితె విగ్గు ఊడదో, అత్యవసర సమయల్లో ఏమి చెయ్యాల్లో ఇలాంటివి నిగూఢ రహస్యాలన్నీ రాబట్టాను.
రెండవ సీన్ నాదే కాబట్టి వినాయకుడు మొదలు అందరి దేవుళ్ళని ఒక్క సారి మననం చేసుకున్నాను. వేదిక మీద ఎమైనా పర్వాలెదు నా పంచె మాత్రం జాగ్రత్త గా కాపాడమని ఆర్ద్రత నిండిన కళ్ళ తో వేడుకున్నాను.

నా మొదటి సీన్ లో నేను బలి చక్రవర్తి ని. భార్య తో కూర్చుని యాగం చేస్తూ వుంటే వామనుడు వచ్చి మూడు అడుగులు అడిగే అపూర్వ ఘట్టం. రెండవ పాదం అకాశాన్ని ఆక్రమించినపుడు విష్ణుమూర్తి పాదలు బ్రహ్మ కడిగాడని ఆ నీరే గంగ గా మారిందని ఆ సీన్ లో భావం.

ఆ సీన్ మొదట్లో నే ఆ యజ్ఞం చేసే పేటిక లోంచి నిజం గానే మంట వచ్చింది. దెబ్బకి బిత్తర పోయాను. బలికి భార్య గా వేసిన ఆవిడ నా సీనియర్. ఆవిడకి తెలిసనుకుంట దాంట్లో కృత్రిమం గా మంట రావటనికి సెట్స్ వేసే వాళ్ళు ప్లాన్ చేసారని, ఆవిడ ఫక్కున నవ్వారు నేను జడుసుకోవటం చూసి. ఎదో కొంచెం ధైర్యవంతుణ్ణి కనుక పైకి పెద్ద కనపడనివ్వకుండా అభినయం తో కలిపేసాను. ఐనా ప్రేక్షకుల్లో చాలమంది కి తెలిసినట్లుంది నవ్వులు వినిపించాయి. దెబ్బతో అప్పటి దాక వున్న ధైర్యం ఆ మంటలోనె కలిసిపోయింది. ఏదో ఆ సీన్ అయ్యింది అనిపించి, మిగతా వేషాలు మాత్రం చాలా జాగ్రత్తగా చేసా.

కానీ చివరి లో వాహనం వేషం అయ్యిన తర్వాత గంగా దేవికి హారతి ఇచ్చే సీన్ పెట్టారు ఆ పాత్ర కూడా నేనే పోషించాల్సి వచ్చింది. నా ఖర్మ కి తోడు ఆ హారతి పళ్ళెం లో కర్పూరం బదులు మ్యాజిక్ క్యాండిల్స్ పెట్టారు. అవి ఒక పట్టాన ఆరవు అవ్వవు. చెయ్యి కాలి పోయింది. ఈ లోపు ఒక క్యాండిల్ పళ్ళెం లోంచి కింద పడింది. చెక్క వేదిక అంటుకు పోతుందేమో అని కాలు వేసి ఆర్పేసాను. అది సగం ఆరి నా అరి కాలు లో దాని ప్రతాపం చూపించింది. అమ్మా అని అరుద్దమన్నా సౌండు రాలేదు.

ఆ రోజు నేను అయ్యిన "బలి" అది. ఆ రోజు ఐన అనుభవం నాకు కొంత ధైర్యాన్ని ప్రసాదించింది. ఇంక తర్వత చేసిన అన్నీ ప్రదర్శనలూ చాల బాగా అయ్యయి. నేను ఇలా పై చదువుల కోసం షికాగో రావటం తో ఆ రోజులన్నీ వెళ్ళి పొయాయి.